Wiatr!! W twarz!

Ale dziś piękna pogoda! I jakże zdradziecka!

Kolejny raz wybrałem się do domu szosówą. Przedświąteczny ruch na drogach był spory, wolałem więc uniknąć wylotówki na konstancin i pojechałem niebieskim rowerowym do Góry Kalwarii. Trasa bardzo przyjemna i przejezdna, z wyjątkiem fragmentu między Cieciszewem a Dębówką, gdzie była całkiem nieźle ubita droga gruntowa. Widać było, wiosna dopiero się zaczęła. Trawy płonęły. Dosłownie. Mijała mnie straż, goniąc do miejsca, gdzie generował się dym.
Do Góry Kalwarii dojechałem bez dalszych przygód. Najlepsze zaczęło się właśnie teraz.
Gdy przekonałem się o zdradzieckości tej pogody.
Mijając to urocze miasto, zmieniłem jednocześnie kierunek jazdy. Jechałem teraz prosto na wschód. A wiatr jaki miał kierunek? Wschodni. Był porywisty. Co mam na myśli? W mojej definicji porywisty wiatr to taki, który zmieniając kierunek powoduje zachwianie równowagi. Czyli wiało ostro. A ja miałem jechać dokładnie naprzeciw niemu. Przez godzinę... I tak pojechałem. To było trudne. Normalnie utrzymanie prędkości 20 kmh na takim rowerze nie stwarza najmniejszego problemu. Ale w tych warunkach? Był to wyczyn! jechałem 18 na godzinę przy tętnie 150 :D Co ciekawe jak na próbę pojechałem chwilę w drugą stronę, to żeby jechać te 2 dychy nawet nie trzeba było pedałować...



No więc po drodze zrobiłem sobie przerwę. Zajechałem do sklepu i widząc lokalny folklor przed nim wchodzę do środka z rowerem. Rozpoczął się dialog - "dzień dobry panie kolarz. To spokojna miejscowość, nie trzeba się bać o rower." - Nie wiem, jakoś nie wzbudzali zaufania :D

Ruszyłem dalej i za osieckiem zmieniłem kierunek na bardziej południowy, można więc było przyspieszyć ;)

Podsumowując - z przejazdu zrobiła się wycieczka krajoznawcza z rozwałką i szukaniem dróg alternatywnych (czyli zawracaniem, gdy okazywało się, że za wsią asfalt się kończy...).